"ΕΞΙΣΩΣΗ" - ΜΙΛΤΟΣ ΓΗΤΑΣ

 

Αυτές τις μέρες είχα την τύχη να βρεθεί στα χέρια μου η ποιητική συλλογή του Μίλτου Γήτα. Κάτι που θα τον γνωρίσω σύντομα από κοντά, κάτι που στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το βιβλίο του ήταν αυτό που κέντριζε το ενδιαφέρον των περισσότερων περαστικών με το λιτό και αινιγματικό εξώφυλλό του, σήμερα το πρωί που επιτέλους βρήκα τον χρόνο, ξύπνησα με τη διάθεση να αφεθώ στις σκέψεις ενός ανθρώπου που χαράζει τη δική του πορεία στον χώρο. 

Πρόκειται, λοιπόν, για μια συλλογή ποιημάτων που μοιάζει να περιεργάζεται τον ζυγό όπου ισορροπεί η ζωή και ο θάνατος. Χαρτογραφεί το μεταίχμιο ανάμεσά τους. 

Η ποίηση του Μίλτου, με όμορφη χρήση της ελληνικής γλώσσας, σε ταξιδεύει και ταυτόχρονα σε βυθίζει μέσα στον εαυτό σου, σε μια ιδιότυπα νοσταλγική διαδικασία ενδοσκόπησης. Θρηνεί σιωπηλά για τα όνειρα και τις φιλοδοξίες που καταβαραθρώνει η πραγματικότητα, όσο κανείς μεγαλώνει και ωριμάζει αναλαμβάνοντας ευθύνες — και πρώτα απ’ όλα, την ευθύνη του εαυτού του. Θρηνεί για τη συνειδητοποίηση του αναπόφευκτου αποχαιρετισμού ανθρώπων που αγαπήθηκαν. 

 

Ο ποιητής, με ιδιαίτερη ευαισθησία, θαρρείς και διαπερνά απαλά —και περίτεχνα— με τα δάχτυλά του τις χορδές μιας άρπας, προσπαθεί να αφουγκραστεί στωικά το αποτύπωμα που άφησε και αφήνει με το πέρασμά του από αυτόν τον κόσμο. Ανοίγει τα φύλλα της ψυχής του και μοιράζεται με τον αναγνώστη έναν γλυκόπικρο, μα ψύχραιμο και εναργή απολογισμό· κι ας είναι τόσο νέος ακόμα.

Παρά τη μάχη με τους δαίμονές του, πίσω από τους στίχους του φαίνεται να αναδύεται από τον εσωτερικό βυθό του αναγεννημένος, και να πορεύεται σε ένα μονοπάτι αναζήτησης της επίτευξης της αταραξίας.  

Όταν βλέπω ανθρώπους να αυτοανακηρύσσονται με ευκολία ποιητές, έρχομαι σε αμηχανία, μου προκαλούν θυμηδία. Ευτυχώς υπάρχουν και άνθρωποι σαν τον Μίλτο, ο οποίος όχι μόνο αξίζει τον τίτλο του ποιητή για τη δεινότητα της πένας του, αλλά και για την ποιότητα της ψυχής του, όπως αυτή αποτυπώνεται στο χαρτί. Αφού έκλεισα το βιβλίο, μου ήρθε στο μυαλό η σκέψη πως σε έναν κόσμο γεμάτο “άντρες παλαιάς κοπής”, στην ποίηση τούτη είδα να φωλιάζει ευαισθησία, αγνότητα και ήθος παλαιάς κοπής.