Στη γη της αιωνιας θλιψης - Κριτικη Λιτσα Κοντογιαννη

Η αλήθεια είναι πως αυτό το βιβλίο με εξέπληξε, γιατί τίποτα δεν με
προϊδέασε για το τι θα αντιμετωπίσω, διαβάζοντάς το.
Μια μικρή γεύση δίνει ο τίτλος του, αλλά δεν τα μαρτυρά όλα.
Η υπόθεση τοποθετείται χρονικά περίπου δέκα χρόνια στο μέλλον.
Ένα πολύ
επίφοβο και πολύ πιθανόν μέλλον, και μιλάμε για αυτό των παιδιών μας.
Είναι αρκετά δυστοπικό, βιώνουμε μια πολύ ζοφερή εκδοχή του, όπου
κυριαρχεί η πολύ μουντή ατμόσφαιρα, και τα χρώματα που «βλέπουμε» δεν
είναι ζωηρά, υπάρχουν δε, αλλά είναι ξεπλυμένα, ξεθωριασμένα, ακολουθούν
πιστά το τι συμβαίνει.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως η ατμόσφαιρα είναι
μάλλον άχρωμη, άγευστη.
Σε αυτή την εποχή κυριαρχεί μια αέναη μάχη επιβίωσης, όπου ο λιμός και η
καθολική ανέχεια έχει μετατρέψει την κοινωνία μας σε μια ζούγκλα.
Δεν κυριαρχεί καμία κανονικότητα, έχει επέλθει ο ηθικός ευτελισμός και ο
κοινωνικός ξεπεσμός.
Ο θυμός και η οργή μεταμορφώνεται σε απελπισία, και κυριαρχούν πλέον
μόνο τα ένστικτα.
Ήρθε άραγε η χρονική στιγμή όπου πληρώνουμε την αλαζονεία μας, ως
ανθρώπινο είδος;
Κι αυτό γιατί ενώ μεταλλάσουμε καλλιέργειες με απώτερο
σκοπό την ποσοτικά καλύτερη διατροφή, αυτό γυρίζει μπούμερανγκ εναντίων
μας και το όλο εγχείρημα αποτυγχάνει παταγωδώς.
Αυτό ισχυρίζονται
τουλάχιστον οι τότε κυβερνώντες.

Τείνουμε να ξεχνάμε πως τέτοιου είδους πειράματα φέρουν αλυσιδωτές
αντιδράσεις (η μαμά φύση εκδικείται) και κατά συνέπεια φέρνει το αντίθετο
από το προσδοκώμενο αποτέλεσμα.
Αυτό το βιβλίο μας μιλάει για μια γενιά, αυτή των παιδιών μας πολύ πιθανόν,
η οποία ηττήθηκε πριν προλάβει να έχει την επιλογή αν θα ηττηθεί ή όχι.
Και δεν παύει να μετράει αμέτρητες απώλειες στη ζωή τους.
Κεντρικός ήρωας της ιστορίας μας και εκφραστής της εποχής του, ένας νεαρός και μοναχικός άντρας, που είναι συνέχεια γεμάτος θυμό και οργή, και μέσα από το ταξίδι του, ένα ταξίδι αυτογνωσίας, όπου ταυτόχρονα αποκαλύπτει την υποκρισία της κοινωνίας, τον ομοφοβισμό και τον ρατσισμό,
όπου κυριαρχεί η ιδιοτέλεια και η άκρατη βία.
Είναι σκληρός, ειλικρινής και κάνει την επιλογή να μη απορροφηθεί από τις «αξίες» της κοινωνίας του,
αλλά επιθυμεί έναν κόσμο αληθινό, ελεύθερο από κάθε άποψη, και κυρίως όπου θα κυριαρχεί η ελεύθερη σκέψη.
Ο συγγραφέας μας μπορεί να μας παρουσιάζει μια Ελλάδα, μια Αθήνα του μέλλοντος όπου κυριαρχεί η υποκρισία, ο μισανθρωπισμός, η αλαζονεία, η πείνα, ο θάνατος και η θλίψη (η οποία έχει καλύψει τα πάντα σαν ένα αόρατο πέπλο διώχνοντας μακριά το χαμόγελο από τα πρόσωπα των ανθρώπων)
και για αυτό η απώτερη αιτία είναι που ολόκληρες σοδειές ίσως και εσκεμμένα να καταστρέφονται με αποτέλεσμα ο πληθυσμός του πλανήτη να μειωθεί κατά πολύ και όσοι απομείνουν να αγωνίζονται καθημερινά για μια μερίδα φαγητό, για το αυτονόητο δηλαδή. Επιχειρεί να μας αφυπνίσει, για αυτό που είναι πολύ πιθανό να ακολουθήσει, γιατί κακά τα ψέματα, δεν βλέπουμε ήδη
εμφανή σημάδια για το κακό που περιμένει τις επόμενες γενιές στο μέλλον;
Δεν πρέπει να αναλογιστούμε τι θα παραδώσουμε ή για το τι παραδίδουμε
ήδη στην αμέσως επόμενη γενιά;
Ως ελπίδα διαφορετικότητας και κάποιας ποιότητας ζωής αφήνει να αχνοφαίνεται η ελληνική επαρχεία, χωρίς βέβαια να ξεκαθαρίζει αν όντως ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά, κακά τα ψέματα, πόσο αλώβητη μπορεί να μείνει κι αυτή από μια τόσο δυνατή διατροφική κρίση;

Μπορεί να πρόκειται για μια καθαρή μυθοπλασία, ένα δυστοπικό παραμύθι για αρκετούς, αλλά αγαπητέ μας Γιάννη, πόσες πολλές αλήθειες καταφέρνεις και μας δίνεις μέσα από αυτό!
Θα σου ευχηθώ μέσα από τη καρδιά και τη ψυχή μου να είναι καλοτάξιδο αυτό σου το πόνημα, και να συνεχίσεις και να παραμείνεις γερός και δημιουργικός για να μας δίνεις τέτοιας και μεγαλύτερης αξίας δημιουργήματα.