Στη γη της αιωνιας θλιψης - Θεωνη Κ.

 

Τον συγγραφέα Γιάννη Κυζιρόπουλο τον "γνώρισα" διαβάζοντας το πρώτο του βιβλίο "Από μέσα πεθαμενοι". Εκεί θαύμασα τον τρόπο γραφής του, απολύτως ικανό να φέρει τον αναγνώστη αντιμέτωπο με την γυμνή αλήθεια των πραγμάτων και να γεννήσει βαθιά μέσα στην ψυχή του πολύ έντονα συναισθήματα. Δεν θα μπορούσα επομένως να μην ακολουθήσω την συγγραφική πορεία του διαβάζοντας το δεύτερο μυθιστόρημά του με τίτλο " Στη γη της αιώνιας θλίψης " το οποίο ομολογώ πως περίμενα με ανυπομονησία και ζωηρό ενδιαφέρον. 

Στο βιβλίο αυτό ο συγγραφέας μας μεταφέρει σε μια μελλοντική Αθήνα, την Αθήνα του 2030. Ο κόσμος μαστίζεται από λιμό και η επιβίωση του ανθρώπου απειλείται κάθε στιγμή. Το αυταρχικό καθεστώς που ηγείται στη χώρα έχει επιτρέψει την άνθηση διαφόρων συμμοριών κι έχει ενισχύσει την εγκληματικότητα και την ανασφάλεια.
Σ' αυτήν την Αθήνα ζει ο Ιάσονας, ένας εικοσιπεντάχρονος νέος άντρας που κουβαλά στις πλάτες του ένα ζοφερό παρελθόν το οποίο έχει συνταραξει συθέμελα την ψυχοσύνθεσή του. Ο ίδιος έχει αναγκαστεί να δείχνει ανοσία στην μιζέρια της πόλης του και να τρέφεται αποκλειστικά με την δυστυχία που νοιώθει στην ψυχή του.
Μια ημέρα στην προσπάθειά του να βρει τροφή παρέα με τους φίλους του θα πέσουν σε ενέδρα. Ο μόνος που θα βγει ζωντανός θα είναι ο Ιάσονας. Η απώλεια των φίλων του θα παίξει καταλυτικό ρόλο στην πορεία της ζωής του. Ο Ιάσονας εκείνη ακριβώς την ημέρα θα ορκιστεί στον εαυτό του ότι θα πάρει εκδίκηση.
Η απόφασή του αυτή θα αποτελέσει το έναυσμα για μια σειρά καθοριστικων γεγονότων. Η γνωριμία του μ' έναν μυστηριώδη άντρα, τον Παύλο, θα τον κάνει να αναθεωρήσει όλα όσα νόμιζε πως γνώριζε έως τώρα. Η συνάντηση του με τον έρωτα, τον οποίο θα γνωρίσει στο πρόσωπο της Μαριάννας, θα δώσει πνοή στην πεθαμένη του ψυχή και θα τον κάνει να ελπίσει για ένα κοινό μέλλον...
Πρόκειται για ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα το οποίο χαρακτηρίζεται από αλληγορίες, μεταφορές και συμβολισμούς. Τα θέματα που αγγίζει ο συγγραφέας πολλά. Ανάμεσά τους ο έρωτας, η αγάπη, η ελευθερία, η νομοτέλεια που διέπει τον κόσμο, το πραγματικό νόημα της ύπαρξης μας. Όλα ανεξαιρέτως θα αγγίξουν την ψυχή του αναγνώστη και θα ερεθίζουν την σκέψη του. 

Οι γλαφυρές περιγραφές δημιουργούν ολοζώντανες εικόνες αιχμαλωτίζοντας το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
Οι ήρωες είναι άρτια δομημενοι αποπνεοντας μια οικειότητα που γοητεύει. Κανένας τους δεν δείχνει πρόθυμος να τα παρατήσει όσο ζοφερή κι αν φαντάζει η πραγματικότητα που καλείται να αντιμετωπίσει. Ο αναγνώστης θα πάρει κουράγιο για ν' αντιμετωπίσει τους δικούς του δαίμονες, τις δικές του αντιξοότητες...

Το μυθιστόρημα του Γιάννη Κυζιρόπουλου, "Στη γη της αιώνιας θλίψης", είναι ένα βιβλίο για την απώλεια αλλά και τον ίδιο τον άνθρωπο. Είναι επίσης ένα βιβλίο για τους ερωτευμένους, όλους εκείνους που ερωτεύονται μια φορά και για μια ζωή..
Τέλος είναι ένα μυθιστόρημα που βρίθει από υπαρξιακά ερωτήματα στα οποία ο αναγνώστης δεν μπορεί πάρα να αναζητήσει τις δικές του απαντήσεις...

Ο λόγος του συγγραφέα είναι πράγματι μοναδικός. Κάθε λέξη πολύ προσεκτικά επιλεγμένη καταφέρνεινα μιλήσει κατευθείαν στην καρδιά του αναγνώστη. Κάθε λέξη καταφέρνει να χαραχθεί βαθιά μέσα στην ψυχή του και να τον κάνει να αγαπήσει πραγματικά το συγκεκριμένο βιβλίο.
Ο Γιάννης Κυζιρόπουλος είναι ένας νέος συγγραφέας που ήρθε για να μείνει στο λογοτεχνικό στερέωμα γοητευοντας με τις ιστορίες και τον λόγο του τον αναγνώστη. 

Δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στο σημείωμα του συγγραφέα στο τέλος του βιβλίου. Ο ίδιος αναφέρει πως όταν αναζητούσε εκδοτικό οίκο για το βιβλίο του δεν γνώριζε και πως ακόμα δεν γνωρίζει αν πρόκειται για ένα βιβλίο "καλο", αλλά πως πρόκειται σίγουρα για ένα κείμενο αληθινό, με ψυχή που γράφτηκε για κάποιον λόγο και όχι απλώς για να γραφτεί.
Θα ήθελα πάνω σε αυτό να εκφράσω στον συγγραφέα πως κατά την προσωπική μου άποψη το βιβλίο του είναι ένα εξαιρετικό δείγμα λογοτεχνίας και πως ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται πλήρως την κατάθεση ψυχής του και τον θαυμάζει για αυτό...

Κλείνοντας θα ήθελα να παραθέσω κάποια αποσπάσματα που συγκράτησα κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης :

" Προσπάθησα πάρα πολύ να είμαι άνθρωπος σε μια απάνθρωπη κοινωνία που δεν το αξίζει. "

" Να θυμάστε πως ακόμα κι αν αυτή τη στιγμή στον κόσμο μοιάζει να επικρατεί το κακό και να διαφεντεύει τις ζωές μας με τα νύχια του καρφωμένα στις πλάτες μας, είναι καταδικασμένο να υποτάσσεται στο καλό, αργά ή γρήγορα. Πάντα έτσι ήταν και πάντα έτσι θα είναι. Μέχρι τη μέρα που θα πάψει ν' ανατέλλει ο ήλιος. "

" Δεν είμαστε τίποτα άλλο πάρα δέντρα που στέκουν αγέρωχα, μονάχα μέχρι να τα κατακρεουργήσει ο αδυσώπητος πέλεκυς της ζωής, με τρόπο που μόνο εκείνη ξέρει. Κι αν τύχει να σταθούμε τυχεροί και πέσουμε σε χέρια εργατικά, ίσως τότε προκύψει τουλάχιστον κάτι όμορφο απ' αυτήν την τόσο αναπάντεχη τραγωδία..."

Πολλά συγχαρητήρια στον Γιάννης Κυζιρόπουλος για το υπέροχο αυτό αναγνωστικό ταξίδι!! Θα περιμένω με αγωνία το επόμενο!!