Στη γη της αιωνιας θλιψης - Νικη Μοσουλη για το Nightmare8919

 https://nightmare8919.wordpress.com/2020/05/08/%cf%83%cf%84%ce%b7-%ce%b3%ce%b7-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b1%ce%b9%cf%8e%ce%bd%ce%b9%ce%b1%cf%82-%ce%b8%ce%bb%ce%af%cf%88%ce%b7%cf%82-%ce%b3%ce%b9%ce%ac%ce%bd%ce%bd%ce%b7%cf%82-%ce%ba%cf%85%ce%b6%ce%b9-2/?fbclid=IwAR2IzsyBJGoZBJFDB4MukvntaujiZhZ8DlstPHwrFfUxzkkL6l-qY1DgUhE

 

 Ο συγγραφέας επιστρέφει με ένα άκρως δυνατό βιβλίο με πολλαπλά μηνύματα. Μέσα από το βιβλίο του καυτηριάζει την κοινωνία, τα λανθασμένα πρότυπα, την άνευ λόγου αναγνωρισιμότητα μηδενικών προσωπικοτήτων και όχι μόνο. Αλλά πάνω από όλα εκθειάζει έννοιες όπως η αγάπη, η φιλία, ο έρωτας, καθώς και γενικότερα τις ανθρώπινες σχέσεις.

Αν μπορούσα να βάλω έναν υπότιτλο σε αυτό το ανάγνωσμα θα ήταν «το βιβλίο των αντιθέσεων», μιας και ο συγγραφέας πλέκει αριστοτεχνικά σκληρές εικόνες της πόλης με ρομαντικά στοιχεία της εξοχής. Την αγριότητα με το χιούμορ – για να σπάσει λίγο το πόσο βαρύ ανάγνωσμα είναι. Τον πεζό λόγο με την λυρικότητα. Το φυσικό στοιχείο με το μεταφυσικό. Την ωμότητα και τη βιαιότητα με την ευαισθησία και την καλοσύνη και το κάνει με τρόπο μοναδικό.
Το βιβλίο βρίθει από εικόνες, αρώματα και ζωντανές περιγραφές. Είσαι εκεί σε κάθε βήμα και σε κάθε στιγμή με τους ήρωες.

 Πρωταγωνιστής του αυτή τη φορά είναι ο Ιάσονας, ένας εικοσιπεντάχρονος άντρας με ένα σκληρό παρελθόν, που έχει βιώσει την απώλεια στο πετσί του. Ζει σε μια δυστοπική, μα συγχρόνως και τόσο γνώριμη, Αθήνα που βάλλεται, όπως και ο υπόλοιπος πλανήτης, από λιμό. Μέσα από διάφορες καταστάσεις και συγκυρίες μπαίνει στη ζωή του ο Παύλος, για τον οποίο θα δουλέψει, και μέσω εκείνου γνωρίζει τη Μαριάννα, την υιοθετημένη κόρη του δεύτερου, με τα βαριά βιώματα, και τότε μοιάζει σαν ν’ αρχίζει να αναθεωρεί την στάση του απέναντι στη ζωή. Ή για να το θέσω πιο ορθά, η ζωή του αποκτά επιτέλους φως και νόημα.

Οι ήρωες του αυτοκαταστροφικοί, απόκληροι της κοινωνίας, μιάσματα. Άλλοι είναι άνθρωποι και άλλοι ανθρωπάκια.

Ένα μοναδικό στοιχείο που κάνει το συγκεκριμένο βιβλίο ξεχωριστό είναι ότι παρακολουθείς παράλληλα τις ζωές των ηρώων στο τώρα και στο πάντα. Βλέπεις την γνωριμία τους, μα και τα παιχνίδια της μοίρας που έφεραν τον έναν στη ζωή του άλλου. Η Μαριάννα και ο Ιάσονας έχουν έρθει σε αυτό τον κόσμο για να είναι μαζί για έναν και μόνο λόγο: ο ένας ηρεμεί τους δαίμονες του άλλου.

Σε αρκετά σημεία του βιβλίου ένιωσα σαν να διαβάζω τις σκέψεις μου, σαν να βλέπω τον εαυτό μου διασκορπισμένο στους χαρακτήρες. Το να διαβάζεις ένα βιβλίο είναι κάτι απλό, το να συναντάς τις πιο μύχιες σκέψεις σου όμως είναι πράγμα σπάνιο, μα εξαιρετικά όμορφο.
Ξέροντας τον τρόπο γραφής του, περίμενα πάνω κάτω ένα ανάγνωσμα σαν το προηγούμενο βιβλίο του και όμως με εξέπληξε ευχάριστα ανεβάζοντας τον συγγραφικό πήχη πολύ ψηλά, παραδίδοντας ένα βιβλίο με λιγότερο ποιητικό λόγο και περισσότερο πεζό.

Δεν θα μπορούσα δε να παραλείψω να αναφερθώ στο λεξιλόγιο του βιβλίου· ο συγγραφέας επιλέγει όμορφες και σπάνιες λέξεις για να διανθίσει τις σκέψεις του, καθώς και άλλες πιο πεζές, πιο φαιδρές, πιο καθημερινές θα έλεγα, για να δημιουργήσει τον κόσμο του.

Κλείνοντας το βιβλίο δεν μπορείς να μην κάνεις τον παραλληλισμό με την σημερινή κατάσταση και το κατά πόσο είναι πιθανό ένα τέτοιο σενάριο. Το βιβλίο σου γεννά σκέψεις για την καχυποψία που μεγαλώνει και την ανθρωπιά που μικραίνει – σαν να βρίσκονται σε τραμπάλα αυτά τα δύο, σε μια τόσο δύσκολη κατάσταση σαν αυτή της πανδημίας που πλήττει την ανθρωπότητα καθ’ όλη τη διάρκεια του αναγνώσματος. Εκεί κάπου αναρωτιέσαι το εξής: έχουμε γίνει όντως μια κοινωνία μικράνθρωπων ή το ζόρι της επιβίωσης το βγάζει στην επιφάνεια; Ευτυχώς όμως υπάρχουν άτομα σαν τον Ιάσονα που, παρότι ο ίδιος δεν το πιστεύει, είναι ένα φωτεινό παράδειγμα καλοσύνης.

Το μυθιστόρημα «Στη γη της αιώνιας θλίψης» θα μπορούσα να το παρομοιάσω με ένα κομμάτι κλασσικής μουσικής. Μια μελωδική σύνθεση που δίνει την θέση της σε ένα δυνατό κρεσέντο, όπως άλλωστε του αρμόζει. Ένα βιβλίο με ροκ αύρα, ροκ αίσθηση, ροκ κοσμοθεωρία και πάνω απ’ όλα ροκ υπόβαθρο, για απαιτητικούς αναγνώστες.

Για τη γη της «αιώνιας» θλίψης δεν είμαι σίγουρη, πάντως με αυτό το βιβλίο ο συγγραφέας μπαίνει άνετα στη λίστα με τους «αιώνιους» συγγραφείς που παρά το νεαρό της ηλικίας του μας δίνει κάθε φορά και ένα μοναδικό ανάγνωσμα.

Φυσικά δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στο πανέμορφο εξώφυλλο, δισυπόστατο και αυτό, όπως το βιβλίο, συνδυάζει τα μουντά με τα έντονα χρώματα που απαρτίζουν το ζευγάρι. Αισιοδοξία και απαισιοδοξία συνδυασμένα αρμονικά και εδώ, και η όμορφη αντανάκλαση των γραμμάτων του τίτλου στην φεγγαρόλουστη θάλασσα…