Στη γη της αιωνιας θλιψης - Κριτικη Βαγγελης Μαργιωρης

Αυτός ο μυθιστορηματικος περίπατος τελείωσε, αλλά μόνο θλιμμένο δε με άφησε!

Η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο βιβλίο στην αρχή με γέλασε, μιας και περίμενα να διαβάσω μια δυστοπια. Γρήγορα όμως ανακάλυψα στις σελίδες του ένα υπέροχο φιλοσοφικό μυθιστόρημα. 

Ο συγγραφέας Γιάννης Κυζιρόπουλος χρησιμοποιεί ολο το δυστοπικο αφήγημα ως καμβά, ως έναυσμα καλύτερα, προκειμένου να εξιστορήσει τις απόψεις και τις σκέψεις του. Μιλάει για την κοινωνία μας, τους ανθρώπινους δεσμούς-φιλικούς και ερωτικούς- τις αξίες μας και κατά πόσο αυτές μπορούν να σταθούν σε μια δύσκολη στιγμή. Όλα αυτά τα έχει εντάξει με μαεστρία στη ροή της ιστορίας δίχως να την υποβιβάζει. Αντίθετα κρατάει έντονο το ενδιαφέρον της, ανεβάζοντας μάλιστα σε ένταση όσο το βιβλίο οδεύει προς το τέλος του. 

Ο κεντρικός ήρωας, ο Ιάσονας, προσπαθεί να επιβιώσει σε μια κατεστραμμένη από το λιμό Αθήνα. Παλεύει να στήσει τη ζωή του με αξιοπρέπεια και να μπορέσει να αφήσει πίσω του το παρελθόν του που δεν ήταν ποτέ ρόδινο. Στην πορεία θα γνωρίσει και θα χάσει ανθρώπους από δίπλα του, ενώ θα υποχρεωθεί να αναπαραξει τη βία που έχει δεχθεί μεγαλώνοντας.

Η αφήγηση είναι σε πρώτο πρόσωπο, επιτυγχάνοντας έτσι υψηλό βαθμό ταύτισης του αναγνώστη με τον κεντρικό ήρωα. Ένα επιπλέον όμορφο στοιχείο είναι η πλούσια χρήση της γλώσσας και η ένταξη στο κείμενο σπανίων ή και χαμένων λέξεων. Αυτό μάλιστα γίνεται με τρόπο που δεν ξενίζει, ενδεικτικός της δυναμικής γραφής του συγγραφέα. 

Εν τέλει ένα βιβλίο γεμάτο αισθήματα και σκέψεις, όχι για μια κάποια κοινωνία που ίσως έρθει στο μακρινό μέλλον, αλλά τη δικιά μας, την τωρινή.