Στη γη της αιωνιας θλιψης - Κριτικη Μαρια Πριναρη-Καρκαβατσακη

Ο τίτλος του βιβλίου του Γιάννης Κυζιρόπουλος αρχικά με έβαλε σε σκέψεις αν τώρα που βιώνουμε μια σχεδόν εφιαλτική πραγματικότητα, θα ήταν η κατάλληλη στιγμή για να το διαβάσω.
Διαβάζοντας όμως το οπισθόφυλλο, τον πρόλογο και την πρώτη σελίδα από το πρώτο κεφάλαιο, αποφάσισα χωρίς άλλες σκέψεις πως ίσως είναι η πιο κατάλληλη στιγμή.
Και δεν λάθεψα.
Είναι ένα πρωτότυπο βιβλίο που μοιάζει προφητικό, με μια ιστορία που εξελίσσεται σ' ένα ζοφερό, δυστοπικό μέλλον που αν και ευχόμαστε να μην υπάρξει ποτέ ή τουλάχιστον να είναι πολύ πολύ μακρινό, ίσως είναι τρομακτικά κοντινό.

Ο συγγραφέας με μια γραφή σχεδόν ποιητική, απόλυτα λογοτεχνική που όμως, ώρες ώρες γίνεται σκληρή έως και χυδαία όπου αυτό ταιριάζει ή χρειάζεται, αφού άλλωστε και ο ίδιος όπως λέει μοιράζεται μεταξύ του ρομαντισμού και του ωμού ρεαλισμού, ξεμπροστιάζει με τρόπο αξιοθαύμαστο την υποκριτική κοινωνία, τα συστήματα εξουσίας, τα συμφέροντα, ακόμα και τον τρόπο που επιχειρούν τα ΜΜΕ να χειραγωγήσουν τη "μάζα" ή την "αγέλη"... Το κείμενό του αν και σκληρό στο μεγαλύτερο μέρος του, γλυκαίνει από τη διαρκή παρουσία κάθε μορφής τέχνης σε όλη του την έκταση. Από τη μια έρχεσαι αντιμέτωπος με τη βία στην πιο ακραία ίσως μορφή της κι από την άλλη συναντάς την αγάπη και τον έρωτα σε όλο του το μεγαλείο.

Ξεχώρισα πολλές φράσεις και παραγράφους μέσα στο βιβλίο στις οποίες στάθηκα για ώρα πολλή... με περισυλλογή.
Ο Ιάσονας φαίνεται να κουβαλά πολύ θυμό μέσα του γι αυτό είναι σκληρός, αλλά πάντα ειλικρινής.
Ακολουθείς τον Ιάσονα στη δύσκολη πορεία του με ανάσα κομμένη ώσπου κάποιες στιγμές νομίζεις ότι σταματάει εντελώς και μένεις χωρίς οξυγόνο.
Κι αυτό, ίσως επειδή βρίσκεις κομμάτια του εαυτού σου, νιώθεις τα ίδια συναισθήματα, αλλά τελικά το έργο του Γιάννη σε οδηγεί στη μέθεξη.
"Φαίνεται πως... όταν όλα μοιάζουν να έχουν χαθεί, ο άνθρωπος ανακαλύπτει κάπου μέσα του το σθένος να ξεπεράσει τον εαυτό του, τα όριά του, ακόμη και τους νόμους της φύσης,ώστε ν' αποτρέψει το τέλος του κόσμου. Μόνο που, κάποιες φορές, ακόμη κι αυτό δεν είναι αρκετό..."
Μια συγκρατημένη αισιοδοξία αποπνέει αυτό το απόσπασμα από το βιβλίο.
Θα ήθελα να μπορούσα να γράψω πολλά ακόμη αποσπάσματα, αλλά δεν θα είναι τίμιο...
Ο καθένας θα πρέπει να το διαβάσει χωρίς να του έχω στερήσει ούτε στιγμή από τη μαγεία από αυτό το πρωτόγνωρο ταξίδι.
Ένα μόνο θα γράψω ακόμη, σαν μήνυμα προς όλους μας για ό,τι βιώνουμε αυτόν τον καιρό.

"Να θυμάστε πως ακόμα κι αν αυτή τη στιγμή στον κόσμο μοιάζει να επικρατεί το κακό και να διαφεντεύει τις ζωές μας με τα νύχια του καρφωμένα στις πλάτες μας, είναι καταδικασμένο να υποτάσσεται στο καλό, αργά ή γρήγορα. Πάντα έτσι ήταν και πάντα έτσι θα είναι. Μέχρι τη μέρα που θα πάψει να ανατέλλει ο ήλιος. Και να μην ξεχνάτε ότι δεν είστε μόνοι."

Συγχαρητήρια Γιάννη Κυζιρόπουλε γι αυτό το εξαιρετικό βιβλίο και σου εύχομαι να συνεχίσεις την πορεία σου στην τέχνη που αγαπάς έτσι όπως την ονειρεύεσαι!