Στη γη της αιωνιας θλιψης - Κριτικη Θανασης Σταυροπουλος για τα Βιβλιοσημεια
«Οι επιθυμίες είναι η πηγή της θλίψης».
-Βούδας-
Υπάρχουν βιβλία και υπάρχουν συγγραφείς που μπορούν να φτάσουν ψηλά. Κι
αυτό δεν το λέω ως σχήμα λόγου, αλλά ως βαθιά πίστη και αίσθηση του
έργου τους. Μερικές όμως φορές αδικούνται. Όχι τόσο από το εγχώριο
«σύστημα» που επικρατεί στις εκδόσεις, μη νομίζετε ότι εις «Παρισίους»
συμβαίνει κάτι το πολύ διαφορετικό, αλλά κυρίως από τον ίδιο τους τον
εαυτό. Και για να γίνω και πιο συγκεκριμένος. Τα πρώτα βιβλία ενός
δημιουργού σίγουρα έχουν την ορμή, τη ζέση, την αμέριστη όρεξή του.
Υπολείπονται όμως σε τεχνική. Και κυρίως, ας με συγχωρήσουν οι
συγγραφείς, και σε επιμονή αλλά και έρευνα. Φυσικά και είναι απολύτως
αποδεκτό κάτι τέτοιο, λόγω εμπειριών και σχετικών παραμέτρων, αλλά αυτό
είναι συνήθως που φαίνεται και χαρακτηρίζει τα πρώτα βιβλία.
Στο προκείμενο τώρα -στο βιβλίο, για το οποίο διαβάζετε αυτή τη στιγμή
την άποψή μου- θα ομολογήσω ευθαρσώς ότι λυπούμαι που είναι το δεύτερο
βιβλίο του Γιάννη Κυζιρόπουλου. Και αυτό όχι γιατί έχει ελλείψεις, αυτό
συμβαίνει ακόμα και σε τεράστιους συγγραφείς, αλλά γιατί αν ήταν
γραμμένο μετά από μερικά άλλα δημιουργήματά του θα ήταν από τα καλύτερα
βιβλία που έχω διαβάσει! Αλλά τα πάντα έχουν έναν σκοπό και μία σημασία
στην πορεία μας. Αν μόλις από το δεύτερο βιβλίο του, ο νέος αυτός
συγγραφέας καταφέρνει να γράψει κάτι τόσο «άρτιο», φαντάζομαι ότι στα
επόμενα μυθιστορήματά του, θα φιγουράρει τόσο σε λίστες ευπώλητων
βιβλίων όσο και σε λίστες αναγνωστών, σε πολύ υψηλή θέση, ομολογώ.
Δε θα σας πω τα περί του περιεχομένου τού βιβλίου. Μία ιστορία είναι για
το κοντινό μας μέλλον. Ένα μέλλον αρκετά δυσοίωνο και σκοτεινό. Αυτό
που οφείλω όμως να σας επισημάνω είναι η εξαιρετική ανάπτυξη των ηρώων
του. Των βασικών τουλάχιστον. Τους «δημιουργεί» ως πλάσματα του «εμείς».
Απόλυτα αναγνωρίσιμα, οικεία, βασανιστικά αμαρτωλά και γήινα. Η
προσπάθειά τους να υπάρξουν και να ζήσουν στον κόσμο που τους
περιτριγυρίζει, εντελώς εξαντλητική. Σχεδόν υπό προθεσμία και απίστευτη
μεταβατικότητα. Μερικές φορές δε, αλυσιτελής εντελώς.
Ο Γιάννης
Κυζιρόπουλος, αν και νέος στην ηλικία, όσο και στη συγγραφή, βυθίζει
τους ήρωές του σε κόσμους ανείπωτης απελπισίας. Τους εμβαπτίζει μέσα στα
προσωπικά τους αδιέξοδα και τις άκαρπες επιθυμίες τους. Κι όσο αυτοί
βουλιάζουν και καταποντίζονται, τόσο η γύρω «θλίψη» του κόσμου τους
φουντώνει και καρπίζει. Ωστόσο, πάντα ο άνθρωπος νικάει, ακόμα και την
ώρα που «πέφτει και σωριάζεται» σχεδόν ηττημένος. Σε αυτή ακριβώς τη
μοναδική του στιγμή, ως η ύστατη ύπαρξη και οντότητα λόγου και πράξης,
είναι που εμφανίζεται νικητής. Αυτό ίσως να είναι και το σπουδαιότερο
κομμάτι του βιβλίου.
Θα ήθελα ειλικρινά να τολμήσετε να διαβάσετε αυτό το βιβλίο, και θα
διαπιστώσετε πολύ γρήγορα -ήδη από αυτό αλλά και σε κάποιο επόμενό του-
το μέγεθος και την αξία του Γιάννη Κυζιρόπουλου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου