Στη γη της αιωνιας θλιψης - Ελεωνορα Π.

 

"Μια ομορφη βδομαδα ξεκινά. Για μενα ξεκινα με ενα βιβλιο που ηθελα τοσο πολυ να διαβασω.
Κατι ειχε το ξεχωριστο, ο Τιτλος, το εξωφυλλο, τα λογια του οπισθοφυλλου.
Κατι μου ελεγε μεσα μου, οτι αυτο το βιβλιο θα μου ταιριαζε.
Στη δικη μου ισως ρομαντικη ψυχη, που κρυβω βαθια μεσα μου.
Το ξεκινησα χθες στην παραλια, χαθηκα μεσα στα λογια, φρασεις, σκεψεις.
Ποσο ωριμη η γραφη του Κυζιροπουλου.
Εδω διαβαζει κανεις λογοτεχνια!!! Ναι αυτο ειναι ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ!!
Νιωθω τα τειχη της δικης μου ψυχης, να γκρεμιζονται...τα λογια του να με διαπερνουν...
Ο Συγγραφεας βγηκε αλωβητος απο το ιδιο του το βιβλιο; εγω δεν νομιζω να βγω αλωβητη απο αυτη την δινη συναισθηματων που μου προκαλει η γραφη του.....
《 Δεν ειμαστε τιποτε αλλο παρα δεντρα που στεκουν αγερωχα , μοναχα μεχρι να τα κατακρεουργησει ο αδυσωπητος πελεκυς της ζωης, με τροπο που μονο εκεινη ξερει. Κι αν τυχει και σταθουμε τυχεροι και πεσουμε σε χερια εργατικα , ισως τοτε προκυψει τουλαχιστον κατι ομορφο απ' αυτη την τοσο αναπαντεχη τραγωδια..》
Σας προκαλω να το διαβασετε! Να ταξιδεψετε...μαζι του....
Εγω αυτο κανω....και πραγματικα δεν θελω να τελειωσει αυτο το ταξιδι....

Τα λογια φτωχα.
Ενα βιβλιο που χαρακτηκε βαθια μεσα μου.
Το αγαπησα.
Μου αγγιξε τις πιο ευαισθητες χορδες της δικης μου ψυχης.
Δυσκολο ...τι να διαβασω τωρα; Οχι δεν μπορω.
Πρεπει πρωτα να αποφορτιστω...ποση δυναμη εχουν οι λεξεις;
Οταν χτυπουν κατευθειαν στην καρδια σου. Με αφοπλισαν!
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ...Γιάννης Κυζιρόπουλος ...ευχομαι να συνεχιζεις να γραφεις ετσι

Αποσπασμα απο το βιβλιο:
《 Ισως να με συγκινησε η μοναχικοτητα σου - μου θυμιζει λιγακι τη δικη μου. Που ξερεις, εαν μεινεις, και πλησιασουμε ο ενας τον αλλον, μπορει και ν' ανακαλυψουμε οτι μοιαζουμε. Ισως να διακρινουμε πως οι κοσμοι που δημιουργουν συνειδητα η' ασυνειδητα οι σκεψεις μας, αξιζει να ενωθουν. Κι εκει που τελειωνουν οι δικοι σου γκρεμνοι, να ξεκινουν οι δικες μου πεδιαδες• εκει που απλωνεται ο δικος μου απεραντος, ανεμοδαρμενος ωκεανος, να εισχωρησουν οι προποδες των πιο αποκρημνων οροσειρων σου και να σχηματισουν ενα απομερο, Παραδεισενιο ακρογιαλι• στην ακρη της ερημου που επλασες για να σε περιβαλλει, να θαλλουν τ' αγρια κυκλαμινα που σκεπαζονταν για αιωνες κατω απο το αγονο χωμα που με καταπλακωνε λερωνοντας την καρδια μου.
Σε χρειαζομαι διπλα μου, οπως χρειαζομαι το οξυγονο και την τροφη μεσα μου. Ηρθες στη ζωη μου οταν ολα γυρω μου μαραζωναν και πεθαιναν. 》

Τι ταξιδι ηταν αυτο. Σιγουρα θα το ξαναδιαβασω